نشریه دستور (ویژه نامه نامه فرهنگستان)نشریه شایسته تقدیر معرفی مطالعات دستوری و سنت دستورنویسی پیشینهای کهن در شرق دارد. آثاری چون دستور پانینی (قرن چهارم پیش از میلاد) و الکتاب سیبویه (قرن دوم هجری) نمونههای جاودانۀ این سنتاند. در تاریخ زبانشناسی، این دو اثر به منزلۀ میزانْ تلقی و تحولات در زبانشناسی قرن بیستم با استناد به آنها سنجیده و ارزشگذاری میشود. مؤلف کتاب تاریخ جهانی زبانشناسی دربارۀ دستاورد سیبویه، دستورنویس ایرانیتبار، گفته است: «تردید دارم که توصیفی در غرب تا پیش از سال 1900 به چنین سطح نظری رسیده باشد.» در عصر حاضر هم، ملاحظه میکنیم که در تسمیۀ رویکردهای غالب در زبانشناسی واژۀ دستور به عنوان بخشی از نام برگزیده شده است. از آن جمله میتوان از دستور زایشی چامسکی، دستور نقشگرای هَلیدِی و دستورشناختی لانگاکر نام برد. این اشارۀ گذرا حکایت از جایگاه دستور و اهمیت آن در مطالعات زبانی در گذشته و حال دارد. در اولین شمارۀ نامۀ فرهنگستان آمده است که نامۀ فرهنگستان خواهد کوشید تا «برای تحقیقات زبانشناسی در عرصۀ زبانِ فارسی جای درخوری بازکند.»2 ویژهنامههای دستور، وابسته به نامۀ فرهنگستان، با هدف متمرکز کردن نشر پژوهشهای مرتبط با صرف و نحو زبان فارسی برنامهریزی شده است. در دستورِ کار این ویژهنامهها انتشار مقالههای صرفاً توصیفی و نیز مقالههای توصیفی و نظری قرار دارد. جناب آقای دکتر احمد سمیعی (گیلانی) سردبیر و آقای دکتر محمد دبیرمقدم، دبیر و ویراستار علمی مجلۀ دستور میباشند.
|